Սեպտեմբերի 27, 2020թ. 
    Կիրակի: Պատերազմի կիրակի:
    Հայոց օրացույցում նհատակների արյամբ հեղեղված կիրակի, կորուստների ու ցավի կիրակի:
    ...,Պատերազմ էե, - ասաց ու շատերի նման ռազմաճակատ շտապեց Պարույր Գեղամի Հարությունյանը: Ասաց ,Կգամ...ե: Ի՞նչ իմանար որ պատերազմի բոցերը կիսատ են թողնելու իր խոստումնալից կյանքը և հոկտեմբերյան մի օր, սովորական մի օր չի լինելու ու ինքը հավերժ մնալու է 26 տարեկան:
...Ծնվել էր Երևանում 1994թ. հուլիսի 11-ին: Ընտանիքի կրտսեր զավակն էր՝ երկու քույրերի եղբայր: Մասնագիտությամբ թատրոնի դերասան, ռեժիսոր էր, շատերի համար հմուտ խոհարար, գրում էր բանաստեղծություններ, նաև գծանկարներ անում:

Այս բոլոր ասպարեզներում ուներ իր կուռքերը, բայց նրա հիմնական կուռքերը հայ ազգային հերոսներն էին՝ նրանց թվում Մովսես Գորգիսյանն էր ում անվան դպրոցն էլ 2012-ին ավարտել էր նա: Նա հետո եղավ ,Անիի գաղտնիքներըե ֆիլմի ռեժիսորը, հանրայինացրեց պատմական Անիի գաղտնիքները, ինքը պատմության համար մնալով ,գաղտնիքե, դառնալով ընդհատված թռիչք և անկատար երազանք: Շրջապատին հայտնի էր տարբեր անուններով՝ մի տեղ Պույ էր, մի տեղ Պրե, իսկ Պաշ կոչում էին նրան ռազմի դաշտում:

Բանաստեղծություններ գրել սկսել է 2014թ., երբ Երևանի Թատրոնի և կինոյի ինստիտուտի ուսանող էր: Շրջապատի բնորոշմամբ համեստ է եղել բնավորությամբ, բայց գուցե նախախնամությամբ զգացել է որ հավերժը հենց ինքն է լինելու ու 2015թ. հունվարին գրել է.
Հավերժը
Մի ակնթարթ է,
Իսկ նա՝ պոկված մի թերթ, 
Եկավ հավերժությունից, 
Իր գոյնը անսանձ
Դարձրեց հավերժական 
Մի ակնթարթ:
Պարույրը որքան սիրված էր ծնողների, ուսուցիչների, անմոռանալի վշտացած սրտով քույրերի համար, առավել քան սպասված իրականացված երազանք էր որպես քեռի քրոջ տղաների՝ Հովոյի և Մարկի համար, երբ նրանց ու էլի շատերի համար վերածվում էր տարբեր կերպարների:

Այս կերպ ես զգացի, ճանաչեցի, գնահատեցի Պարույրին, իմ Պարույրին, ազգիս Պարույրին, որ թռավ միանալու մեր սուրբ նահատակների երամին ու հավերժանալու: Ապրողներս, քանի դեռ ապրում ենք, պիտի մեր սրտերում տեղավորենք մեր նահատակներին, նաև Պարույրի կերպարը՝ որպես կյանքի լույս: Ինձ հոգեխույզ ճանապրհը օգնեց անցնելու ,Արմավե հրատարակչությունը 2021թ. լույս աշխարհ բերելով Պարույր Հարությունյանի ,Կգամ... Խենք հայրենասերըե ուշագրավ ժողովածուն, որի ավարտին հեղինակը բանաստեղծում է.
...Բայց դերասան եմ,
Թե ինչպես կխաղաղամ, դա կորոշեմ,
Քանի որ ռեժիսոր եմ:
Ի վերջո, այս կյանքը բեմ է,
Անավարտ ներկայացում եմ
Ես ներկայացումը դիտող
Անհանգիստ մի գիժ եմ
Ու չեմ ուզում բուժվել, 
Որ ձեզ նմանվեմ:
Ժպիտ ու սարսուռ խառնած,,Նարեկե-ին ապավինած, բայց լույսը խավարին տված այս ժողովածուն եզրափակում է Պարույր Հարությունյանի խոհերով:

,Լույսն ու ստվերն անհնար է համատեղել նույնիսկ այսօրվա գերհզոր տեխնիկայի միջոցովե: Ես այս մեկը ընտրեցի, իսկ  գիրքը մշտապես թողնում եմ սեղանիս այն հաշվով, որ նրա մեջ եղած խոսուն լուսանկարները և հեղինակի բազմաբովանդակ գծանկարները օգնեն ապրելու Արցախի նախագահի կողմից ,Մարտական ծառայությունե մեդալով հետմահու պարգևատրված Պարույրի և մեր բոլոր սուրբ նահատակների ապրած Հայաստանում: Այն Հայաստանում, որի մայրաքաղաքում պարույրի որմնանկարն է ,Իմ հոգին զույգ հենարան ունի՝ Աստված և հայրենիք...ե խոսք պատգամով:

Վաղարշակ ՂՈՐԽՄԱԶՅԱՆ