Ուրեմն, Ադրբեջանի զինդատախազությունը հետախուզում է հայտարարել Ռոբերտ Քոչարյանի ու Սերժ Սարգսյանի նկատմամբ։ Մեղադրանքը հայերի ու ադրբեջանցիների միջև ազգային թշնամանք սերմանելն է 1988թվից։
Փաստորեն Ալիևը մինչև 2018 թիվը բանակցում էր Հայաստանի ղեկավարների հետ, նրանց ձեռքն էր սեղմում, մեկ էլ հանկարծ 2018-ից մի քանի տարի հետո, պատերազմից հետո միամիտ իմանում են, որ նրանք ոչ թե Հայաստանի ղեկավարներ են եղել, այլ Ադրբեջանի նախկին քաղաքացիներ, ում հետապնդում են Ադրբեջանի ներքին օրենսդրությամբ։
Եթե այդպես է, ապա, փաստորեն Ալիևը հանցակից է, քանի որ նա ադրբեջանական արդարադատությունից թաքցրել է Քոչարյանին ու Սարգսյանին, նրանց հետ հանդիպել ու հարցեր է քննարկել։ Ըստ այդմ, Ադրբեջանի զինդատախազությունը պետք է օրենքով հետապնդի նաև Ալիևին։ Ահա այդպիսի աբսուրդ պետություն է Ադրբեջանը, որին պարտվելը իսկապես ահավոր խայտառակություն է։ Ինչպես ապրել նման հարևանի հետ ու հարաբերություններ կառուցել?
Իսկ եթե հանկարծ (չգիտես ինչպես, մարդ ես էլի, ոչինչ չի կարելի բացառել) Քոչարյանը կամ Սարգսյանը կրկին դառնան Հայաստանի ղեկավար, ապա Ալիևը նրանց հանդիպելիս պետք է ձերբակալի? Այստեղ անձերը կապ չունեն, զուտ երևույթն ենք նայում` պատկերացնելու աբսուրդի թատրոնը, որում հայտնվել ենք ազգովի։
Մյուս լուրն այն է, որ Պուտինն ու Ալիևը հանդիպելու են և կնքելու ռազմավարական դաշնակցային հարաբերությունների մասին հռչակագիր։ Նախ իրավաբանորեն հռչակագիրը նման է կենացի, դա պայմանագիր չէ։ Օրինակ Հայաստանն ու Ադրբեջանը Մայնդորֆյան հռչակագիր էին կնքել, որ Արցախի հարցը կլուծեն միայն խաղաղ ճանապարհով։ Դա կենաց էր, որը խմել էր մենակ Հայաստանը։
Հռչակագիրը իրավաբանորեն ոչինչ չի պարտավորեցնում։ Բայց դա չէ խնդիրը։ Խնդիրն այն է, որ դաշինքը ստեղծվում է ինչ-որ մեկի դեմ։ Օրինակ, հայ-ռուսական դաշինքը երբեք չի եղել Ադրբեջանի դեմ, հետևաբար Ադրբեջանի հարցում Հայաստանն ու Ռուսաստանը դաշնակիցներ չեն։ Հայ-ռուսական դաշինքը վերաբերում է Թուրքիային, մասամբ ՆԱՏՕ-ին։
Հիմա պետք է հասկանալ, թե ում դեմ է ուղղված ռուս-ադրբեջանական կենացային դաշինքը։ Կզարմանաք, բայց ասեմ, որ կրկին ուղղված է Թուրքիայի դեմ։
Դա միակողմանի կենաց է, որը Ռուսաստանը միայնակ է խմում, իսկ Ադրբեջանը ձև է բռնում, թե խմում է, էն որ անկապ մոտեցնում են շրթունքներին, բայց կուլ չեն տալիս։ Որքան Ադրբեջանը դիմադրի այդ կենացը ռեալ խմելու հարցում, այնքան Արցախի հարցը մնալու է չլուծված։
