«Եթե ձեր երեխաների կյանքը թանկ է ձեզ համար, լքեք այս տարածքները». այսպես են ադրբեջանցիները բարձրախոսով հայերեն (որպեսզի նաև երեխաները հասկանան) ահաբեկում Ստեփանակերտից ընդամենը 17 կմ հեռավորության վրա գտնվող Խրամորթի բնակիչներին։
Ընդ որում, եթե դա իրենց տարածքն են համարում, ապա նաև այդ երկրի անձնագրերը ստացած բնակիչներին ինչո՞ւ են օտար համարում ու տնազուրկ անում, ինչպես անարգել վարվեցին Նախիջևանում, Սումգայիթում, Բաքվում, Հադրութում, Շուշիում և ամենուր։
Եթե կարծում եք, ադրբեջանում չկան կիսագրագետ իրավաբաններ, որ փորձեին հուշել միջազգային հանցագործության այսպիսի բացահայտ ակցիաների վտանգավորությունը, ապա սխալվում եք՝ կան, անգամ օտարերկրյա լավագուն բուհերում ավարտած ու վերադարձած, ոչ թե թշնամական ծրագրերին համահունչ դրսերում ծվարած ու ապազգային կեցվածքը «ամենազգայինի» տակ հրամցրած։
Իսկ այսպես անկաշկանդ են, որովհետև միջազգային կառույցներից ինդուլգենցիա ունեն, այս և նմանաբնույթ ոճրագործություններից հետո իրենք կարող են ազատ շրջել աշխարհով մեկ, իրենց օդանավերը կարող են վայրէջք կատարել եվրոպական ցանկացած երկրում, օլիգարխներին չեն հետապնդի, բանկային հաշիվները չեն սառեցնի, սանկցիաներ չեն կիրառի, «ազատագրված տարածքները» վերականգնելու համար հսկայական գումարներ կպոկեն և այլն։
Մենք կա՞նք ...
