Հլը տաք ենք, չենք ջոկում՝ ինչ կարգի մեծ փոփոխություններ են լինում՝ փլուզվում է ողջ "արևմտյան արժեքներ" դիսկուրսը։ Աղմուկի ու ռազմական իրադարձությունների տաքության մեջ դեռ չի նկատվում, թե ոնց հետճշմարտության դիրքավորումները ցուցանում են հրաժարում երկրորդ համաշխարհայինից հետո հռչակված արժեքներից, օրինակ՝ կարելի ա բռնության, մահվան կոչ անել ռուսների դեմ, վարձկաններ հրավիրել սոցցանցերում՝ ի պաշտպանություն Ուկրաինայի, ինչը արգելված էր ցանկացած այլ դեպքում, փակել մեյնսթրիմ մեդիայից զատ այլ տեսակետների դուռը, սպորտ ու մշակույթի ոլորտներում չոր քաղաքականով ռասայական ու էթնիկ ճնշումներ բանեցնել և այլն։
Սովետի վերջին տարիներին էր էդպես․ հռչակված արժեք ու կարգախոսները միայն պատերին էին ու պաշտոնական խոսքի մեջ, իսկ իրականում մարդիկ այլ բաներ էին դավանում, իրականությունը ուրիշ հիմքեր ուներ։
Հիմա նույնն ա կատարվում արևմտյանի հետ, ու ինչքան էլ մարդիկ հրապարակային դիրքորոշմամբ էդ պուպուշ արժեքները վկայակոչեն, իրենց ներսում, վաղ, թե ուշ կամ արդեն, գիտակցում/ելու են, որ կեղծում են, ինչպես գիտակցում էին ուշ-սովետական մարդիկ։
Ավարտվեց գաղափարախոսական հակադրության էպոխան, արժեքային տարաձայնությունների շղարշը քրքրվեց ռումբերից, ու հիմա զուտ ստրատեգիական շահերի քարտեզի վրա են խաղում բոլորը։ Բայց դեռ խոսում են նախկին բառերով։ Դեռ չկա նոր իրականության լեզուն։
Թեպետ եղել են ու կան ինտելեկտուալներ, որ տարիներով խոսում էին էս ամեն ինչի մասին, զգուշացնում էին։ Դրանց մեջ առաջինը հայտնի գիտնական Չոմսկուն նշեմ, քանի որ նա նաև հայկական թեմաներից է խոսել։ Դինքի սպանության տարելիցին էլ, չնայած ծեր հասակին, գնացել հասել է Ստամբուլ ու "Ակոսի" խմբագրության բաց լուսամուտից ելույթ ունեցել՝ դատապարտելով ցեղասպանության շարունակությունը։
Շատ խորհրդանշական է, որ Չոմսկու ասածս ելույթի փոխարեն դնում եմ դահլիճի էս սիրողական նկարահանումը, որտեղ միայն ծափեր են, չկա խոսքը։ Ցանցում չգտա էդ կարևոր նյութը, ու չնայած դրա բացակայությունը կարող է զուտ հայեցի անփութության հետևանք լինել, բայց խոսքի ազատության էսօրվա տապալման ֆոնին կարծես մարմնավորում է "արևմտյան արժեքների" ասածս էպոխայի ավարտը։ Ծափերով։
