Սա Արցախն է, ձյան հաստ շերտի տակ, ցրտին, առանց գազ 100 000 արցախցիներ են ապրում: Ձյան շերտի հաստությունը հստակ պատկերացում է տալիս, որ ցուրտ է, շատ ցուրտ է: Արցախցին պատանդառուի կարգավիճակում, միայնակ մնացել է իր հոգսերի, խնդիրների հետ: Սա արդեն հումանիտար աղետ չէ, սա էթնիկ զտում է, որ բնիկ մարդուն ստիպում են լքել իր հայրենիքը: Ու այս իրավիճակում ամբողջ հայ ժողովրդի վերաբերմունքը իրենց հայրենակիցների նկատմամբ: Լուռ են բոլորը` նախագահները, քաղաքական տարբեր ժամանակների էլիտանները, կուսակցապետերը, կուսակցականները, Հայ Առաքելական Սուրբ Եկեղեցին, սփյուռքի մեր կառույցները, սփյուռքահայերը, ՀՀ քաղաքացիները: Ոչինչ արցախցին ուժեղ է կդիմանա, բոլորի մտքով միայն դա է անցնում, բայց ոչ ոք չի մտածում ո՞նց դիմանան ցավին, ցրտին, անորոշությանը, ո՞նց դիմակայեն թշնամուն, մեր անտարբերությանը: Մենք մեր ձեռքերը լվացել ու հրաժարվել ենք նրանցից, բայց ի՞նչ անեն նրանք: Իմ Արցախ, իմ հող ու ջուր, իմ հայրենիք: Ես էլ չգիտեմ քեզ ո՞նց օգնեմ...
Ոչինչ արցախցին ուժեղ է կդիմանա, բոլորի մտքով միայն դա է անցնում, բայց ոչ ոք չի մտածում ո՞նց դիմանան ցավին, ցրտին, անորոշությանը, ո՞նց դիմակայեն թշնամուն, մեր անտարբերությանը
