Մի քանի օր է՝ ԼՀԿ-ականները «ցնցումների» մեջ են։ Պատճառը՝ Ստեփանակերտի շուկայում Էդմոն Մարուքյանի ընդունելության լուրն է եղել, որը ԼՀԿ-ականները համառորեն փորձում են հերքել։ Հիմա «հայտնի ընդունելության» հանգամանքները Մարուքյանը հերքում է, իսկ Արցախի աղբյուրները, մասնակից առեւտրականները այլ բացահայտումներ են անում, անգամ տեսանյութ է տարածվել, որը, իհարկե, ողջ եղելությունը չի արտացոլում։
Հիմա Մարուքյանը եւ նրա քաղաքական կենսագրությունը, վերջին հանգրվանը մի կողմ, անգամ Ստեփանակերտի շուկայում տեղի ունեցած միջադեպը մի կողմ, այս ամբողջ պատմության մեջ ամենացավալին ԼՀԿ-ականների «կերպարանփոխումն է»։
Երբեմնի ամենադեմոկրատ, հանդուրժող, կիրթ, զարգացած երիտկուսակցականները այսօր դարձել են անհանդուրժող, իրականությունից կտրված, քննադատությանը չդիմացող։
Հիմա ֆեյսբուքում ամեն նյութի տակ երիտԼՀԿ-ականները իրենց սուրբ պարտքն են համարում հայրենի իշխանության բառապաշարով անցանկալի հրապարակումները որակել «լկտի սուտ, մեդիաաղբ» եւ այլն։
Երեւույթի աբսուրդն այն է, որ շուկայի վաճառողը պատմում է՝ ինչ է եղել, իսկ Մարուքյանի համակիրները Երեւանում նստած քոմենթներ են գրում, ասում են՝ սուտ է։
Հիմա եթե սուտ է, Մարուքյանին շատ ջերմ են դիմավորել որպես եզակի սկզբունքային գործիչ, ինչու են ԼՀԿ-ականները «ցնցումների» մեջ հայտնվել, մեկ-երկու անգամ գրեցին, վերջ, կարելի է անցնել առաջ, բայց ոչ, նրանք բառիս բուն իմաստով պատրաստ են ամբողջ օրը վատնել եւ ֆեյսբուքում համոզել, որ Ստեփանակերտում ամեն ինչ հարթ է անցել։
Լավ, միթե այս կուսակցականները այնպես են ձեռք քաշել իրենց քաղաքական կենսագրությունից, որ իրենց անունը, վաստակը չխնայելով պաշտպանում են այն կուսակցության ղեկավարին, ով ընդդիմություն լինելով, դարձավ Փաշինյանի հատուկ հանձնարարություններով դեսպանը։ Ընդ որում՝ պաշտպանել միայն հավատալով Մարուքյանի խոսքին, ներկա չլինելով բուն միջադեպին, կասկածի տակ դնելով թե լրատվամիջոցի աղբյուրը, թե մասնակցի խոսքը։ Ընդ որում՝ այս ճանապարհին չեն մոռանում նաեւ «կոմպլիմենտներ» շռայլել մի լրատվամիջոցի հասցեին, որը իր ստեղծման օրից ոչ մի քաղաքական ուժի չի սպասարկել, չի աֆիլացվել ոչ մի քաղաքական շահի հետ, եղել է անկախ, սկզբունքային, փորձել հնարավորինս օպերատիվ եւ օբյեկտիվ տեղեկատվություն մատուցել։ Այդ ճանապարհին էլ հասցրել է «անբարեհաճ» վերաբերմունքի արժանանալ թե ներկա, թե նախկին ընդդիմության, թե իշխանության կողմից։
Այսինքն՝ երբ իքս քաղաքական ուժը ընդդիմություն է եւ քննադատում է իշխանությանը ու բողոքում, որ այդ քննադատության պատճառով հարձակվում են իրենց վրա, վիրավորում, ծեծում, անհանդուրժող են, չեն ընդունում քննադատություն, ապա նույնքան անհանդուրժող էլ ընդդիմությունն է։ Բավական է իրենց քիմքին ոչ հաճելի հրապարակում, վերջ, պատրաստ են մահացու վիրավորանքներ հնչեցնել՝ մոռանալով, որ վաղը կարող է փոխեն իրենց քաղաքական տերերին, իսկ դու որպես լրագրող, եթե այսքան ժամանակ սկզբունքներիդ չես դավաճանել, այլեւս չես դավաճանի, կշարունակես եւ քննադատել, եւ գովաբանել՝ չկորցնելով օբյեկտիվությունդ եւ առողջ դատողությունդ, չկտրվելով իրականությունից, կաղապարված չլինելով կուսակցական կամ կուսակցապետի նկատմամբ «զգացմունքներով» եւ «գաղափարախոսությամբ»։
