Էրդողանը մամուլի խոսնակի միջոցով հայտարարում է, որ Հայաստանի իշխանությունը իրենց օգնության խնդրանքով է դիմել՝ կորոնովիրուսի դեմ պայքարի շրջանակում: ՀՀ իշխանությունը ԱԳՆ մամուլի խոսնակի միջոցով ընդամենը հետևյալ պարզաբանումն է ներկայացնում, ըստ որի՝ թուրքիայի համապատասխան կառույցների հետ առնչվել են միայն ՀՀ քաղաքացիների Հայաստան տեղափոխման հարցերի թեմայով: Նկատենք՝ ավելին ասված չէ: Փաստացի՝ ինչ է ստացվում. այսօր մեր երկրի իշխանության ղեկին են հայտնվել այնպիսի արկածախնդիրներ, ովքեր չեն կարևորում, կամ որ ավելի վատ է, հրաժարվում են հայտարարել.
ա. ՀՀ արտաքին քաղաքական առաջնահերթություններից է հայոց ցեղասպանության միջազգային ճանաչման գործընթացը և քանի դեռ թուքիան շարունակում է իր ժխտողական քաղաքականությունը՝ նախորդ դարի 15 թվականին օսմանյան կայսրության կողմից հայ ժողովրդի հանդեպ իրականացրած ցեղասպանության նկատմամբ, մենք չենք կարող այդ պետության հետ զարգացնել բարի-դրացիական հարաբերություններ և առավելևս՝ օգնություն ակնկալել:
բ. սատարելով ադրբեջանին, թուքիան ակնհայտորեն ցուցադրում է իր բացասական վերաբերմունքը ազգերի ինքնորոշման իրավունքի նկատմամբ, մշտապես պաշտպանում է ագրեսոր ադրբեջանի քաղաքականությունը Արցախի հարցում:
Ինչ է նշանակում այս հայտարարությունների բացակայությունը: Արդյո՞ք թուքիայի դեպքում էլ նույն սցենարը չեն փորձում զարգացնել, ինչը գործադրեցին ադրբեջանի դեպքում՝ խաղաղասիրություն, բանակցությունների աննախադեպ նոր կետ, ադրբեջանի համար ընդունելի լուծումներ, կիրթ ալիև և այլն: Այս ամենի միջոցով և արդյունքում, մսխեցին մեր կապիտալը Արցախի հարցի խաղաղ կարգավորման գործընթացում:
Մյուս կողմից էլ, թուրք-ազերու նկատմամբ առանձնակի մարդասիրությամբ աչքի ընկնող իշխանությունը, մի քանի ներքին ճակատներ է բացել երկրի ներսում, որտեղ պայքարում է հայ հերոսների դեմ: Հետապնդվում է ռազմական ճանապարհ անցած, հաղթանակ տարած պրոֆեսիոնալ սպայակազմը, գեներալիտետը, մեր հաղթանակներում կարևորոգույն դերակատարում ունեցած երկու առաջնորդները՝ Ռոբերտ Քոչարյանը, ով բանտարկված է, և Սերժ Սարգսյանը, ով հրավիրված է պարզաբանումների՝ ապրիլյան մեր փառապանծ հաղթանակը կասկածի տակ դնող «անդոնյան հանձնաժողով»:
Այս ամենին զուգահեռ, այլ գործընթացներ էլ են կյանքի կոչվում: Մի այլ ճակատով՝ որպես ՀԱՊԿ անդամ պետություն, օր օրի պասիվացնում են մեր դիրքերը այս կառույցում: Պասիվացնում են նաև մեր ռազմավարական գործընկերային-դաշնակցային հարաբերությունները Ռուսաստանի հետ:
Մի ուրիշ ուղղությամբ էլ, Արցախում զարգացնում են գլոբալիստական, սորոսական տարրերին: Իսկ սա նշանակում է հարված թիկունքից՝ ապակայունացման օջախների ստեղծմամբ, մի տարածքում, որտեղ ագրեսիվ հակառակորդը ամեն ժամ, ամեն րոպե, այս կամ այն չափով դիմում է ռազմական ագրեսիայի և սադրանքների:
Վերոնշյալ այս ապազգային երևույթների հեղինակը այս իշխանությունն է: Սրանք խնդիներ են, որոնք ոչ միայն մեր ազգային շահից չեն բխում, այլև ջուր են լցնում հակառակորդի ջրաղացին և վտանգում են մեր երկրի խաղաղությունը:
Բնականաբար մենք պայքարել ու պայքարելու ենք մեր պետականության համար, իսկ եթե ադրբեջանը համարձակվի դիմել ագրեսիայի և թուրքիան էլ մյուս կողմից ցուցադրի իր ռազմական նկրտումները, մենք կրկին անգամ տե´ր ենք լինելու մեր հող ու ջրին, կրկին անգամ հաղթելու´ ենք:
Վերոնշյալ խոսքս ուղղված է խորհող, գիտակից և ազգային տեսակին:
Հիմա՝ վարչապետի աթոռին հայտնվածին.
Նիկո´լ, դասալիք թիմդ ի՞նչա անելու, բա դու՞ ինչ ես անելու, մելին թևիդ տակ խբած փիփերթով ճա՞շ ես հասցնելու ալիևին ու էրդողանին: Ասածս էնա, դու ավելի լավա ճաշդ դիր գազին, տաքացրա, մանրից ճամփա ընգի, որ հետո վռազելուց չթափես վրեդ՝ ոտ ու ձեռ վառես, հիվանդանոցներում տեղ չկա...