Ուրեմն, լսեք, պարտվածի հարմարավետ թմիբիրում ննջողնե՛ր, ազգային ինքնության հանգամանքից անձնական ողբերգություն ապրողնե՛ր, ժամանակին դպրոցում ու բակում ծեծ կերածներ, բութ <<գյորմամիշի>> պես օտարի ոսկու փայլից խենթացած իբր թե ուսյալ, բայց իմաստասիրորեն անհո՛ւյս տգետներ։ Մենք ժամանակ չունենք ձեր հոգեբարդույթներն ուղղելու։ Ժամանակ չունենք բացատրելու, որ թշնամին չոքել է մեր տան շեմին։ Դուք ընդամենը մանկության պուճուր վիրավորանքներից կուչուձիգ լինող հողաթափիկներ եք՝՝ միանման, նվնվացող ու որպես կանոն՝ արտաքնապես տգեղ։ Գիտեմ՝ ինչու եմ վիրավորում, ձեզ, ձեզ՝ ա՛յ Ժվանեցկու խոսքով ասած՝ հիմարնե՛ր․ որոնք, պարզվում է, նաև նախաձեռնող են։ հեռացե՛ք։ Ձեր ործկած ամեն մի անմտություն մի հերթական մեխ է իմ հայրենիքի դագաղին։ Լռե՛ք, ի սեր Աստծո։ Երիտասարդներն են ասպարեզում։ Լռե՛ք։
