Փաշինյանը պետք է հեռանա, բայց փողոցային հանրահավաքները բավարար չեն նրան քշելու համար, կարծում է Реалист գործակալության գլխավոր խմբագիր Սարգիս Ծատուրյանը:
Ես չեմ փոխել իմ կարծիքը Փաշինյանի մասին: Նրան համարում եմ հայ ժողովրդի կենսական շահերի դավաճան: Համարում եմ, որ նա պետք է հրաժարական տա: Նրա անձնական մեծ ավանդը կլինի ազգի փրկության համար, եթե պարզապես հեռանա:
Այդուհանդերձ ես հաշտ չեմ Հայաստանի նախկին նախագահների հետ: Ուղղակի չեմ հավատում նրանց: Նրանք երկիրը ոտքի կանգնեցնելու, Արցախը ճանաչելու, Միացումն ապահովելու հնարավորություն ունեին: Չարեցին դա: Ուրիշ խնդիրներ ունեին: Հիմա նրանք տարբեր պատրվակներ կարող են բերել, թե իբր ոմանք թույլ չեն տվել իրենց: Եթե անգամ թույլ չեն տվել, նրանք պետք է դա անեին, քանի որ դա իրենց՝ որպես պետության ղեկավարի պարտքն էր:
Եվ այսօր նրանք հանդես են գալիս որպես Արցախի շահերի և հայ ժողովրդի շահերի «ջատագով»: Ինչպե՞ս կարող են այն մարդիկ, որոնք երկիրը ճգնաժամի են հասցրել, այդ նույն երկիրը ճգնաժամից հանել: Դա հնարավոր չէ, քանի որ բավարար բանիմաց չեն: Եվ Փաշինյանն էլ բանիմաց չէ: Նրանք իրար արժեն:
Ցավոք, Հայաստանում մինչև հիմա այդպես էլ իշխանության չեկան հայամետ ուժեր: Նրանք ռուսամետ են, ինչամետ ասես, բայց ոչ հայամետ:
Ինձ հարցնում են՝ իսկ կկարողանա՞ն ցուցարարները վայր գցել Փաշինյանին: Այդ հարցի պատասխանի համար հարկ է վերլուծել այն, ինչ տեսնում ենք այսօր Երևանի փողոցներում: Բողոքի ցույցը սոսկ ինչ-որ քաղաքական շարժում կամ քաղաքական քայլ չէ: Բանն այն է, որ դա մի ամբողջ գիտություն է: Այս կամ այն երկրում վարչակարգի փոփոխության մարտավարությունն ու ռազմավարությունը նույնպիսի գիտություն է, ինչ քիմիան, ֆիզիկան, կենսաբանությունը, մաթեմատիկան: Այն իր հստակ օրենքներն ունի:
Բողոքի ցույցերի մասին գիտությունն ասում է, որ նախքան փողոցային ցույցերին պատրաստվելը իսկական կազմակերպիչները պետք է հավաքագրման աշխատանք տանեն ոստիկանությունում, հատուկ ծառայություններում և զինված ուժերում: Դա անհրաժեշտ է ուժայիններին քո կողմը թեքելու համար: Եթե ցուցարարներին հաջողվում է իր կողմը քաշել ուժայիններին, ապա կառավարությունը և պետական ապարատը լրիվ մեկուսանում են միմյանցից: Դա է հենց փողոցային բողոքի ցույցերի խնդիրը:
Փողոցային ընդվզումները ուժային կառույցների հավաքագրման տարրն են, որի շնորհիվ կառավարությունը մեկուսանում է պետապարատից: Դա իմ գյուտը չէ: Դա գրված է գրքերում:
Տասնամյակներ շարունակ մասնագետներն ուսումնասիրել են այդ թեման, աշխատություններ են գրել և կիրառել են արդյունքները տարբեր երկրներում: Ես ուսումնասիրել եմ այդ թեման յոթ տարի: Գիտական թեզ եմ պաշտպանել այդ մասին: Շատ բան եմ ստիպված եղել հետազոտել: Գոյություն ունեն օբյեկտիվ օրենքներ և հնարքներ, որոնց հետևելու դեպքում դուք կարող եք տապալել իշխանությունը: Բայց եթե չեք զբաղվել այդ հավաքագրմամբ, ապա հաջողության չեք հասնի:
Դուք կարող եք ամիսներով քայլել Երևանում, փակել տարնսպորտային երակները, բայց իշխանությունն այդ փողոցներում չէ: Իշխանությունը իշխանական ուղղահայաց է, որը պարզապես պետք է «հատել»: Բայց առանց հենարանի ուժայիններում դա հնարավոր չէ անել:
Հանրահավաքները Երևանում շարունակվում են ապրիլի 17-ից: Արդեն ավելի քան երկու շաբաթ է անցել: Այս ընթացքում մենք ոստիկանությունից, զինված ուժերից, պետական ապարատից, իշխող կուսակցությունից ցուցարարների կողմն անցնելու դեպք չտեսանք: Ոչ ոք չանցավ ցուցարարների կողմը: Դա անուղղակիորեն խոսում է այն մասին, որ հավաքագրման որևէ աշխատանք չի տարվել: Այդպիսի շարժումը չի կարող հաղթանակով ավարտվել, քանի որ, ամենայն հավանականությամբ, կազմակերպիչներն իրենց առջև իշխանափոխության խնդիր չեն դրել:
Այսուհանդերձ ես տեսնում եմ Երևանի փողոցներում բազմաթիվ արժանի տղաների: Շատերին անձամբ եմ ճանաչում: Նրանք ոչ միայն երիտասարդ տղաներ են, այլև աղջիկներ, կանայք: Նրանք դուրս են գալիս գաղափարական նկատառումներով, ոչ թե այն պատճառով, որ ինչ-որ մեկն ինչ-որ բան է խոստացել: Նրանք արժանապատիվ մարդիկ են: Ես հարգում եմ նրանց, քանի որ պայքարում են իրենց իրավունքների համար: Բայց… հանրահավաքների կազմակերպման մակարդակը ցույց է տալիս, որ ամեն ինչ շատ տխուր է:
Այս հոռետեսությունը ցրելու նպատակով ուզում եմ ասել, որ հատուկ այն հայերի համար, որոնք պատրաստ են պայքարել հանուն ազգային և քաղաքացիական իրավունքների, գիրք եմ գրում: Կեսն արդեն պատրաստ է: Այդ գիրքը նվիրված է Հայկական երազանքին: Դա հայոց պատմությունն իմաստավորելու և ապագայի պատկերն առաջարկելու փորձ է: Ես գրում եմ հատկապես ձեզ համար: Իմ եղբայրների և քույրերի համար, որոնք պատրաստ են և պայքարելու են իրենց իրավունքների համար: Հենց որ ավարտեմ այն, գալու եմ ձեզ մոտ: Եվ պայքարելու եմ մեր ընդհանուր հայկական շահերի համար, մեր ընդհանուր հայկական իրավունքների համար, պատմական Հայրենիքում մեր ապրելու իրավունքի համար:
