Ես, որպես Դիմադրության շարժման երթերի ու հանրահավաքների ակտիվ մասնակից մի քանի հարց ունեմ, որոնց պատասխանները մինչ այսօր չեմ ստացել (թեև շարունակում եմ դուրս գալ փողոց և պայքարել):
1) Ո՞րն է, ըստ շարժման առաջնորդների, փողոց դուրս եկածների այն կրիտիկական թիվը, որն անհրաժեշտ է Փաշինյանի հրաժարականի համար։ 40, 50, 60, 100 հազա՞ր։ Ըստ Վազգեն Մանուկյանի, օրինակ, 100 հազար էլ դուրս գա, Փաշինյանը հրաժարական չի տա, և ուրեմն պետք է փոխել մեթոդները։ Իսկ ի՞նչ են ասում այս շարժման ղեկավարները։ Ո՞րն է այն նշաձողը, որին հասնելիս մենք կկարողանանք հնարավորինս խուսափել բախումներից ու փոխենք իշխանությունը։ Կա՞ն նման հաշվարկներ։
2) Ինչու՞ ենք անտեսում սոցիալական բաղադրիչը։ Ինչու՞ չենք խոսում սոցիալական խնդիրների մասին ու դրանց լուծումներ առաջարկում։ Անվտանգության և բնաջնջման վտանգը հանեց փողոց ճիշտ այնքան, որքան հանեց։ Դա ազգային խնդիրներն են։ Բայց անգամ տեսությունն է ասում, որ ամենացավոտ կետերը հենց ինդիվիդուալ ու խմբային շահերն են, որոնք և հանդիսանում են ակտիվ գործողությունների շարժառիթ։
3) Որո՞նք են այն թիրախային խմբերը, որոնց հետ մենք կարող ենք աշխատել, և որքան տոկոս են նրանք կազմում երկրի բնակչության ընդհանուր թվից (Փաշինյանը, օրինակ, 2018 թվականին շատ հստակ ընտրել է այն զանգվածը, որի հետ աշխատել է և որը, на минуточку, կազմում էր մոտ 800 հազար): Ինչու՞ չենք խոսում գյուղացիների խնդիրներից, ուսուցիչների, բժիշկների, ուսանողների (արդարության համար նշեմ, որ բարձրացվել է, օրինակ, բալային համակարգի հարցը, բայց դա քիչ է): Ինչու՞ չենք բացատրում, որ եթե խանութի տերը, որը մանր բիզնեսի ներկայացուցիչ է, մի պահ փակի իր կրպակն ու գա հանրահավաքին, ապա հետագայում այդ կորցրած, ենթադրենք, 20-30 հազարը կկոմպենսացվեն, օրինակ, հարկային բեռի նվազմամբ։
4) Ո՞րն է այն վերջնաժամկետը, որից հետո, հաշվի առնելով մի շարք միջազգային պայմանագրեր ու գործընթացներ, պայքարը դառնում է, պայմանական ասած, անիմաստ, քանի որ հանձնվել են տարածքներ, կնքվել նոր պայմանագրեր և այլն։
5) Ի՞նչ հանդիպումներ են ունենում գործող իշխանությունների ներկայացուցիչները, ինչի մասին են բանակցում և ինչ հետեւանքների դա կարող է բերել։
Սրանք այն հարցերն են, որոնց պատասխանները պետք է տրվեն, որպեսզի Դիմադրության շարժման բոլոր կողմնակիցները վերջապես միաժամանակ հանդիպեն մեկ վայրում՝ Ֆրանսիայի հրապարակում, և փոխեն ստեղծված քաղաքական իրավիճակը, կասեցնելով երկրի կործանումը։
