Ընտրել եք շարունակվող ու ահագնացող պարտությունը՝ որպես խաղաղության երաշխիք, հա՞։ Ղզիկի պես քաշվել եք ձեր ստեղծագործական «խորախորհուրդ» հոգու խորքը, հա՞։ Թշնամուն ասում եք՝ ինչ ուզում եք՝ արեք․ «Մենք ձերն ենք, թուրքե՛ր, մենք հավատում ենք, որ Արևմուտքը կհաղթի, որ ձեր դեղին խիղճը կարթնանա, ու մեզ չեք կոտորի, հա՞․․․»։
Տղե՛րք, մենք չգիտեինք, որ կարող էիք բազմացնել նաև ձեզ նմաններին, որոնք քիչ չեն։ Ձեզ մի քսան-քսանհինգ տարի առաջ հանել են գործից, կորցրել եք աղմկոտ <<կայֆերի>> համը, իրադրության տերը լինելու երանությունը։ Չէ՞։ Մի պահ կանգ առե՛ք։ Հիշե՛ք։ Դուք քաղաքական աղանդավորներ եք, այս կամ այն մեռիկ ու արթմնի գործչի վկաներ։ Ես չե՛մ։ Ի տարբերություն ձեզ, ես առաջնորդին երբեք կուռք չեմ դարձրել, նա ինձ համար սովորական այր է, որը պարտք ունի տալու երկրին։ Ե՛ս եմ ազատ, ոչ թե դուք։ Աղանդավորներ եք դուք, տղե՛րք։ Խորիմաստ էակի կկոցած աչքերով նայում եք մեզ՝ իբր հիմարներիս, ու մտածում՝ սրանք ոչինչ չեն հասկանում, չէ՞ որ Պուտինը կործանվում է, Ամերիկան գալու է՝ փրկի մեզ։ Զուգահեռ այդ ամենին, ձեռի հետ, հավուր պատշաճի, ասում եք, թե իբր դեմ եք գլոբալ բաներին, իբր ընտանիք, Հայրենիք, բանաստեղծություն ու մշակույթ սիրող, հարգող տղերք եք։ Մի՛ ստեք։ Դուք ձեր հավերժական դժգոհությունն եք սիրում։ Հա, շատ չխմեք սա կարդալուց հետո․․․ Իրա՛ր հետ կխմենք։ Երևի՛։
