Դավիթ Վարդանյանը հետաքրքիր, բազմագիտակ, հավեսին ու չընկճվող գործիչ էր։ Համ էլ սուր, սարկաստիկ, հեգնող, սաստող լեզու էր բանեցնում քաղաքական ելույթներում, հարցազրույցներում։ Բայց երբեք չափը չէր անցնում, բարեկրթության էն վերջին սահմանին կհասներ, բայց դրանից էն կողմ երբեք չէր անցնի։ Ափսոսում եմ իրեն էլ, իր տեսակին էլ՝ բարձր ինտելեկտով աննկուն նվիրյալներին, հատկապես երբ տեսնում ենք, թե ովքեր են նրանց փոխարինում հիմա...

Լրագրողական բազում հուշերիցս «օֆ դը ռեքորդ» երկու դեպք առանձնացնեմ։ 1990-ականների վերջն էր, երբ Վարդանյանը նախագահի վերահսկողության ծառայության պետն էր։ Մեր խմբագրություն բողոքելու էր եկել մի շատ գեղեցիկ կին։ Կիրթ էր ու բարեհամբույր։ Բողոքը՝ իրեն իր բնակարանից ուժով վտարել են։ Բոլոր փաստաթղթերը հետն էին, որ տունն իրենն էր։ Դիմել էր նախագահի վրահսկողության ծառայություն, ասաց՝ մատը մատին չեն խփում։ Տիկնոջն ասացի, որ ես միայն կարող եմ ռեպորտաժ պատրաստել այդ մասին, իսկ իրավապահներին ինքը պետք է դիմի։

Փաստաթղթերը ուսումնասիրեցի, տիկնոջը ձայնագրեցի, գնացի Դավիթ Վարդանյանին ձայնագրելու, հրաժարվեց՝ անջատի՛ր, բան եմ ասում։ Ու ասաց, որ կինը հոգեկան առողջության խնդիրներ ունի, որ ինքը լավ էլ ապրում է իր տանը (ստուգել ենք ամեն ինչ, ասաց), որ էդ ամենն իրեն թվում է։ Շշմեցի ու չհավատացի՝ չի՛ կարող պատահել, հոգեպես լիովին առողջ կին է, խոսում է կիրթ, տրամաբանված... Վարդանյանն ասաց՝ կապ չունի, մի օր իր հասցեով գնա՛, տե՛ս, թե ով է բացում դուռը, իսկ երբ տանը չի, ուրեմն ժամանակավորապես համապատասխան բուժհիմնարկում է։ Միկրոֆոնի մեջ միայն մեկ նախադասություն ասաց՝ մենք մեր հնարավորության սահմաններում ամեն ինչ արել ենք...

Վարդանյանին չհավատացի։ Ու ոչ էլ գնացի ստուգելու, սեփականության թղթերը կային, կողմը, որին կինը մեղադրում էր իրեն վտարելու մեջ՝ հեռախոսով հարցս լսեց ու հայհոյեց։ Այս կինը լրիվ առողջ է՝ մտածեցի, իսկ Դավիթ Վարդանյանը պաշտոնյա է դարձել, սկսել է ֆռացնել լրագրողներիս։ Ռեպորտաժս եթեր տվեցի։ Ո՛չ մի արձագանք կամ նախատինք իրենից։ Բայց շուտով ինքս պարզեցի, որ ինքը ճիշտ էր... Այն ժամանակ այնքան էլ լավ չգիտեի, որ մասնագետ պիտի լինես, որպեսզի զգաս նման խնդիրը, երբ մարդը նոպայի մեջ չի։ Ու մի բան էլ լավ չգիտեի, սա ինձ համար լրագրողական կանոն դարձավ հետագայի համար՝ միշտ չէ, որ պաշտոնյան սխալ է, բողոքողը՝ ճիշտ։

Հաջորդ դրվագը, որի մասին ուզում եմ պատմել, ավելի ուշ շրջանի էր։ Պրն Վարդանյանը նախարար էր։ Պետգույքի կառավարմա՛ն։ Թերթերից մեկը գրել էր, թե իբր հաճախ է պոկեր խաղում՝ Մուշեղ Սաղաթելյանի կողքը նստած։ Վերջինս կալանավայրերի վարչության պետն էր, ու 96-ի ընտրություններից հետո անձամբ էր ծեծել մեկուսարան տարված մի քանի պատգամավորի (կարծեմ հենց Վարդանյանին էլ)։ Խորհրդարանում էի, ինքն էլ եկել էր հանձնաժողովում նախագիծ զեկուցելու։ Միջանցքում բռնացրի այդ հարցով՝ արդեն միացված միկրոֆոնով։ Հարցին պատասխանելու փոխարեն ասաց՝ էլի սկսեցի՞ք մեր հաշվին ընտանիք պահել։ 2000-ականների առաջին կեսն էր, նախարարներն այն ժամանակ մի շատ մեծ աշխատավարձ չէին էլ ստանում, ես՝ շատ բարձր աշխատավարձ ունեի. մտքումս արագ հաշվարկեցի ու՝ շատ կներե՛ք, այդ դուք եք իմ հաշվին ընտանիք պահում, ես ամեն ամիս ուղիղ ձեր աշխատավարձի չափ հարկ եմ վճարում...

Ափսո՛ս, նման գործիչներից անգամ հեգնանք ստանալն ու պատասխանել կարողանալը պստլիկ տոն էր դառնում...