ՑՈՒՐՏ ու ՄՈՒԹ օրեր էին. ԵՐևԱՆԻ ,,ՍՊԱՅԻ ՏԱՆ,, աշխատասենյակում , սակայն, լույս կար. այն համարվում էր կարևորագույն հիմնարկ և չէր հոսանքազրկվում; Մինչև ուշ գիշեր ելումուտը չէր դադարում; Կամավորական ջոկատների կազմավորման, նրանց դիրքեր ուղարկելու գործերով էինք զբաղված; Գալիս էին ու գալիս; Որպես կանոն 18-ը չլրացածներին չէինք ընդգրկում, բայց դիմողները, նույնիսկ փոխում էին ծննդյան թվերը, որ ընդգրկվեն ջոկատներում.... Հագուստի, զենքի, սննդի պակասը լրացնում էին կամավոր գրվողները, իրենց հետ զենք, հագուստ, սնունդ բերելով... Հիշում եմ, մի օր վաղ առավոտյան, դեռ լույսը չբացված արդեն աշխատասենյակում էի; Միջանցքում տարեց մի մարդ ինձ էր սպասում; Ընդունելությա ն էր եկել; Բարեկիրթ մարդ էր; Խնդրեց ցուցակներում փնտրել ՍԱՐԻԲԵԿՅԱՆ ԳևՈՐԳ ԳՐԻԳՈՐԻ անուն ազգանունով մարդուն; Գտանք; Պարզվեց թոռն է, բայց տարիքը չի համապատասխանում, խնդրեց, եթե հնարավոր է, ցուցակից հանենք; Խոստացա, որ կհանեմ, մանավանդ թույլ տված ,,կեղծիքը,, արդեն լավագույն պատճառն էր... Ծերունին սակայն անհանգիստ էր, խնդրեց, որ իր այցելության մասին ոչ թոռը, ոչ էլ փեսան չիմանան... Պարզվեց կամավորի հայրը ԳՐԻՇԱ ՍԱՐԻԲԵԿՅԱՆՆ Է, ԻՋևԱՆԻ ,,Սև ՔԱՐ,, ջոկատի պատասխանատուն... ԱՅդպես էլ ԳևՈՐԳԻՆ չկարողացանք հետ պահել որոշումից, ,, Միևնույնն է , զենք էլ ունեմ, հագուստ էլ, գնալու եմ...,- ասաց,, Գնաց. ՑՈՒՐՏ ՈՒ ՄՈՒԹ ՕՐԵՐ ԷԻՆ... ԵՐԱՆԻ ԱՅԴ ՕՐԵՐԻՆ... ԳևՈՐԳՆԵՐԸ ՇԱՏ ԷԻՆ...
Գնաց. ՑՈՒՐՏ ՈՒ ՄՈՒԹ ՕՐԵՐ ԷԻՆ... ԵՐԱՆԻ ԱՅԴ ՕՐԵՐԻՆ... ԳևՈՐԳՆԵՐԸ ՇԱՏ ԷԻՆ...
