Երեկ հյուր էի Դիլիջանում՝ ծանր վիրավոր զինվոր Ռոմ Մուսայելյանի ընտանիքում: Նա 2020 թ. հոկտեմբերի 6-ին եղել է Շուշիի Մշակույթի տանը, երբ դրա վրա հրթիռ է նետվել և փլվել է շենքի տանիքը: Մի վայրկյանում 25 զինվոր է զոհվել: Ռոմի բախտը բերել է, ողջ է մնացել, բայց հայտնվել է ընկած բետոնե սալի տակ և այդ վիճակում մնացել է մի քանի ժամ: Ձեռքն անմիջապես է կորցրել, այն բառի բուն իմաստով փրթիկ-փրթիկ է եղել: Ոտքը և որովայնի ստորին մասը (նա աղիների և սեռական օրգանների ծանր վնասվածքներ ունի) նույնպես ճզմվել են վերևից ընկած տանիքի կտորներից:
Եթե հաջողվեր ազատել նրան փլատակների տակից և հիվանդանոց հասցնել, գուցե հաջողվեր փրկել ոտքը, ինչպես նաև աճուկային մասը: Բայց անհայտ պատճառով փրկարարական աշխատանքները սկսվել են միայն մի քանի ժամ հետո, երբ շատ վիրավորներ արդեն մահացել էին, իսկ Ռոմի՝ բետոնի տակ ճզմված ոտքում արդեն փտախտ (գանգրենա) էր սկսվել, ստիպված եղան այն անդամահատել:
Բնականաբար զինվորական ղեկավարությունից ոչ ոք չի պատժվել դրսևորած հանցավոր անփութության համար. զինվորներին տեղավորել են Մշակույթի տանը հենց դահլիճում (այն դեպքում, երբ այնտեղ նկուղ է եղել, որտեղ ավելի անվտանգ էր), թեպետ չէին դադարում հրաձգությունները և տղաները ոչնչով պաշտպանված չէին, երկրորդ՝ չի կազմակերպվել վիրավորների անհապաղ տարհանումը:
Ռոմա Մուսաելյանը հոյակապ տղա է, շատ ուժեղ, և ընդ որում, հումորի զգացումով: Լսելով նրա պատմությունը՝ սարսափելի է պատկերացնել, թե ինչ տառապանք է կրել և շարունակում է կրել: Բուժումն ավարտված չէ, զգացնել են տալիս աղիների և միզասեռական համակարգի վնասվածքները, թույլ իմունիտետը, բռով դեղահաբերը, որոնք ընդունում է նա, մշտապես կատետրից օգտվելու անհրաժեշտությունը: Լիարժեք կյանքի վերադառնալու համար դեռ մի քանի վիրահատություններ են անհրաժեշտ, որոնք Հայաստանի իշխանությունները, չգիտես ինչու, որոշել են չստանձնել՝ առաջարկելով ինքնուրույն արտասահմանում կլինիկաներ փնտրել, որոնք կիրականացնեն միզասեռական համակարգի փոխպատվաստումը: Նմանապես փողն էլ առաջարկել են ինքնուրույն հավաքել, ընդ որում, իմանալով, որ նման գումար ընտանիքը երբեք չի կարող հավաքել, խոսքը հայուրհազարվոր դոլարների մասին է:
Սա է ճշմարտությունը. զինվորն իր գործն արել է և այլևս պետությանը պետք չէ: Այսպես է ստացվում: Ամոթ և խայտառակություն: Դեռ հաշմանդությունն էլ հաստատել են տվել անհավանական ջանքերով, քանի որ սկզբում նրան նշանակել են ամսական 27 հազար դրամի նպաստ (60 դոլար), հետո աղմուկ բարձրացնելուց հետո հասցրել են 250 հազար դրամի, ինչը նույնպես բավարար չէ, դա հիմնականում կատետրների վրա է ծախսվում:
Ի՞նչ եմ մտածում: Գուցե ոմանք ծանոթներ ունեն Նահանգների կամ Եվրոպայի մարդասիրական կազմակերպություններում, հիմնադրամներում կամ օրինակ՝ ԱՄՆ-ի բանակի նախկին զինվորներին միավորող վետերանների կազմակերպություններում: Գուցե նրա՞նք կարողանան օգնել, եթե հայրենի երկիրը դրան պատրաստ չէ:
