Ալեքսանդր Լապշինն իր ֆեյսբուքյան էջում գրում է.
«Երեկվանից Իսրայելի խոշոր ԶԼՄ-ները, ներառյալ Ynet-ը, լուր են հրապարակում այն մասին, որ Թուրքիայի դեսպանն Իսրայելում պահանջել է Իսրայելի կառավարությունից արգելել Հայֆա քաղաքում Հայոց ցեղասպանությանը նվիրված հուշարձանի տեղադրումը: Բանն այն է, որ նախօրեին քաղաքային խորհուրդը միաձայն քվեարկել է Ցեղասպանության պաշտոնապես ճանաչման և հուշարձանի տեղադրման օգտին: Հայֆան դարձել է երկրորդ քաղաքն Իսրայելում (Թել Ավիվի արվարձան Պետահ Թիքվայից հետո), որը ճանաչել է հայ ժողովրդի ողբերությունը և համապատասխան հուշարձան է կանգնեցնում:
Կկարողանա՞ն արդյոք թուրքերը կրտսեր դմբո եղբայրիկ Ալիևի հետ խանգարել Հայֆայում հուշարձանի տեղադրմանը: Կարծում եմ՝ չեն կարող, հարցն արդեն որոշված է, և հուշարձանը պետք է լինի: Դրա համար հարկ է գիտակցել, թե ինչպես է ժողովրդավարական պետությունում դասավորված իշխանության ուղղահայացը: Հայֆան բազմազգ քաղաք է, որտեղ խաղաղ ապրում են հուդայականները, քրիստոնյաները և մահմեդականները, իսկ ամեն մի հարց ընդունվում է կոլեգիալ կարգով: Հուշարձանի և Ցեղասպանության ճանաչման օգտին քվերակել են բոլոր երեք կրոնների ներկայացուցիչները, իսկ թուրքերին այնտեղ ավանդաբար զգուշավոր են վերաբերվում դեռ 1918 թվականից, երբ բրիտանական զորքերն ազատագրեցին Պաղեստինը թուրքերից: Ընդ որում, թուրքերի դեմ բրիտանական բանակի կազմում կռվում էին և՛ հրեաները, և՛ արաբները:
Եթե ուշադիր կարդանք Հայոց ցեղասպանության հուշարձանի տեղադրման մասին հոդվածները, ապա պարզ կդառնա, որ թուրք դեսպանն իր ամբարտավան պահանջով ավելի շուտ զայրացրել է իսրայելական պաշտոնյաներին, որոնք նման լկտիությունը ընկալել են որպես միջամտություն Իսրայելի ներքին գործերին: Բավական չէ, որ Իսրայելի բոլոր խոշոր ԶԼՄ-ները երեկ և այսօր պատմում են 1915 թվականին Թուրքիայում հայերի զանգվածային սպանությունների մասին՝ այդ փաստերը բնորոշելով ցեղասպանություն եզրույթով, դեռ տարբեր քաղաքագետներն ու վերլուծաբաններն էլ իրենց մեկնաբանություններում խորհուրդ են տալիս Թուրքիային քիթը չխոթել իրենց գործերի մեջ: Այնպես որ թուրք դեսպանի գործողությունների արդյունքը սպասվածի ճիշտ հակառակը դուրս եկավ»:
