Այս երկու օրը տանը վերանորոգչական մանր-մունր գործերով էի զբաղված և գրեթե անտեղյակ եմ վերջին անցուդարձերին։
Քիչ առաջ միացրի հեռուստացույցը։ Ռուսական OPT-ով համերգ է։ Դահլիճում հարյուրավոր մարդիկ իրար կողքի նստած, ուրախ-զվարթ տրամադրություն ունեն։ Դիմակով մարդ չտեսա մեջները։ Որքան հասկացա, ռուսները կորոնավիրուսի հերն անիծել են և տրամադրությունները տոնական է։
Հայկական մի հեռուստաալիք միացրի. հաղորդավարը դիմակով է։
Մի երկրում 21-րդ դար է, մյուս երկրում՝ նախնադար։ Գրողը տանի, ախր հաղորդավարը տեսախցիկից առնվազն երկու մետր հեռու է գտնվում և օպերատորից բացի հազիվ մոտը մարդ լինի։ Ինչի՞ համար է դիմակ դրել։ Կամ որքա՜ն ապուշ և սրիկա պիտի լինեն, որ փողոցում մարդկանց ստիպեն, պարտադրեն դիմակ կրել։ Ախր մաքուր օդում սոցիալական հեռավորություն պահպանելու պարագայում վարակվելու հավանականությունը երևի թե մեկ միլիարդերորդական է...
Այս ի՜նչ ապաշնորհ, տգետ, սրիկա և հակամարդկային իշխանություն է հերթական անգամ հայտնվել Հայոց երկրում։
Նայում ես գլխավոր «պացիենտի» համայնապատկերին, նրա շնորհիվ բարձր աթոռների վրա ճխլված արսենթորոսյանների, լիլիթմակունցների, արարատմիրզոյանների և հարյուրավոր նրանց կուսակիցների դեմքին ու ամաչում է, որ այս գոյացությունները քո հայրենակիցներն են։
Որքա՜ն տխուր է մեր աշխարհում։
