Մի քանի տեղ տեսա ձևակերպված կաղապարներ «17 դավաճանների» մասին՝ 17 կուսակցությունների երեկվա հայտարարության վերաբերյալ: Ասենք, ինչո՞ւ մի քանի տեղ, իմ լավ դասընկերը, նորմալ ու տրամաբանող մի մարդ, հենց իմ գրառման տակ նման մեկնաբանություն էր գրել, թե՝ իբր չգիտե՞ս, որ այդ 17 կուսակցություններն են մեղավոր ու այդպես շարունակ, ըստ վերը նշված կաղապարի... (ավտոմատ ռեժիմով բլոկեցի, բայց դա էեկան չէ):
Ինչո՞ւմ են մեղավոր: Իրե՞նք էին կառավարում բանակը, զինված ուժերը, երկիրը: Ոչ, իհարկե: Այդ կուսակցությունների շարքում մի քանիսը ամբողջական ջոկատներ էին կազմավորել ու մասնակցում էին այս պատերազմին: Կոնկրետ ՀՅԴ-ն վաշտերով էր մասնակցում ու բոլորին է հայտնի, թե քանի-քանիսը զոհվեցին:
Կոնկրետ երեկվա հայտարարության մասին: 17 կուսակցությունների: Չնայած ամեն ինչին, նրանք, չասեմ՝ փրկության ձեռք, բայց գոնե փրկության ելք ցույց տվեցին Փաշինյանին՝ անպատվությունից ու ազգային խայտառակությունից խուսափելու համար:
Բայց նրանք, որ «դըմփ ու հու»-ով 80 տոկոսանոց քվեներով-բանով եկել են իշխանության, բացի այն, որ ըստ էության հանձնում են Արցախը, որոշել են կառչել իշխանությունից, որը, անկեղծ ասած, ոչ մի արժեք արդեն չունի: Եվ քաղաքական ուժերի հայտարարությունը, առաջարկությունը անտեսվեց, ինչպես նախորդները:
Այնպես որ, դավաճանություն փնտրողները թող դա փնտրեն այլ տեղ, այլ կուսակցությունում ու այլ հաստատություններում:
Ու հերիք է, գիտե՞ք, մարդկանց, հասարակությունը փսորել: Թե՞ մթության քողի տակ կապիտուլյացիայի ակտ ընդունելուց բացի, էլի նորանոր փորձանքներ եք ուզում բերել բոլորիս գլխին:
1920-ի դեկտեմբերի 2-ին իմացողները գիտեն, թե ինչ է եղել: 100 տարի հետո մի հատ է՞լ Ալեքսանդրապոլ...
Էնպես որ, եթե իսկապես «սիրում, խոնարհվում...» (և այլն, ըստ՝ կաղապարի) եք մարդկանց առաջ, ապա ձեր հոժար կամքով մի կողմ քաշվեք:
