Արցախյան ողջ պատերազմի ընթացքում, իշխանությունը «հաղթելու ենք», իրեն հատուկ, կեղծ կարգախոսով հանրությանը մոլորեցնում էր։ Պատերազմական իրական վիճակն իմացող քաղաքական, ռազմական գործիչները, ժամանակ առ ժամանակ պահանջում էին բռնապետիկի հրաժարականը, կամ ռազմաքաղաքական խորհրդի ստեղծումը։ Իրենց առաջադեմ համարող քաղաքական, հասարակական գործիչները (բոլորին անուն առ անուն հիշում եմ) թևերը քշտած հարձակվում էին այդ անձանց վրա, պահանջելով նրանց կալանավորել, փոխանակել դիակների հետ, նրանց անվանում էին «տականքներ, բարյաքթարներ» և այլն։ Արդյոք, այդ առաջադեմները, իսկապես հավատու՞մ էին բռնապետիկի փչոցներին, թե՞ նրանց համար բռնապետիկի իշխանությունն ավելի կարևոր էր, քան հայրենիքի մաս Արցախը։
Այսօր էլ, երբ արդեն լուրջ վտանգ է կախված Հայաստանի Հանրապետության գլխին, այդ նույն առաջադեմները նույնպես կրծքով պաշտպանում են նույն, լավագույն դեպքում ապաշնորհ բռնապետիկին, որպես «արդարացում» սուր ճոճելով «նախկինների» դեմ։
Փաստորեն այսօր էլ, այդ նույն առաջադեմների համար բռնապետիկն ավելի կարևոր է, քան Հայաստանը։ Միակ հարցը, որի պատասխանը չունեմ հետևյալն է․ այդ մարդիկ իրոք անկեղծ մոլորյալնե՞ր են և առաջնորդվում են կույր ատելությամբ, թե՞ Հայաստանի
