Նոյեմբերի 9-ից հետո շատ եմ տարբեր կողմերից լսում, թե պիտի հզորանանք, նորագույն տեխնոլոգիաներով և այլնով հագեցած բանակ ունենանք, որ երբ նորից պատերազմ լինի, մեզ հաղթել չլինի։
Ինչ խոսք, տեխնոլոգիական հագեցվածությունը և բնական գիտությունների զարգացումը կարևոր է, նույնիսկ անհրաժեշտ է, բայց դա ամեն ինչ չէ, ու չի փրկի մեզ։ Վերլուծելով ներկայիս իրավիճակը՝ ի՞նչ ենք տեսնում։ Արցախի կորստի հետ հաշտված ու փաշիստների իշխանությանը կողմ կանգնած բարձրագույն կրթություն ստացած մարդկանցից շատերը երևանաբնակ ՏՏ ոլորտի աշխատողներ են։
Այս ամիսների ընթացքում երկար եմ մտածել, թե ինչն է ամենից շատ պակասում Հայաստանին ու ինչը կկանխեր պատերազմն ու պարտվողական փաստաթուղթը, հետո նաև փաստաթղթից հետո եկող ողբերգությունները։ Մի բան եմ գտնում․ փաշինյանն ու իր շրջապատն ազգային մտածելակերպից զուրկ են, այսինքն՝ նրանց համար գիտատեխնոլոգիական առաջընթացը դիտվում է որպես փող աշխատելու միջոց, ոչ թե որպես, օրինակ, պետության անվտանգության պահպանություն։ Ուրեմն մենք ուրիշ ոլորտում ենք կաղում։
Մեր հիմնական խնդիրը հումանիտար մտքի բացակայությունն է։ Ինչ խոսք, մենք ունենք հումանիտար ոլորտի հրաշալի մասնագետներ, որոնք իշխանությունների սխալները նկատում, բարձրաձայնում էին դրանց մասին ու զգուշացնում։ Բայց ոչ միայն իշխանությունները, այլև ժողովրդի լայն զանգվածներ, չունենալով վերլուծական այն կարողությունները, որ հումանիտար կրթությունն է տալիս, անտեսում էին մասնագետների խոսքը ու հիմա էլ անտեսում են։
Ուրեմն մեզ պետք է ճանապարհ գտնել հումանիտար միտքը զարգացնելու՝ նաև խորը ազգային շեշտադրությամբ։ Գիտատեխնոլոգիական առաջընթացը լավ է, բայց ազգային շեշտադրությամբ հումանիտար գիտելիքն է, որ պիտի թելադրի, թե այդ առաջընթացի հետ ինչ պետք է անել։
