Այն որ շատերս հայհոյանքով ենք անդրադառնում նիկոլի հասցեին մանկական բանաստեղծություններ են նրա կիսագրագետ կեղտոտ բերանի ու "գրչի" համեմատ։ Ես երբեք նրա որևիցե տողը չեի կարդա, բայց այն ինչ ինքն իր գրքում գրել է, նողկալի է։ Խնդրեմ, ստորև տեսեք․

Չէ, դու տեսա՞ր էդ դատախազ քածին։ Գիրք է գրել, ես քո բերանը․․․ Բայց գլխավորը չի գրել, ամենագլխավորը (էջ 19)։

-Ասեմ, ախպերս, պարզ ասեմ։ Դու գիտե՞ս՝ նա մեզ ինչու տանել չի կարողանում, որովհետև մենք նրան չենք շինել։ Էդ կնիկը հույս ուներ, որ մենք իրան լավ կշինենք, հերթով ու բոլորով, ու ինքը վերջապես առաջին անգամ կպրծնի իր չշինված կյանքում։ Նա հուսը վաղուց է կտրել եվրոպացի գոմիկներից և գիտի, որ մենակ սերբական անառակությունը կարող է իրեն ստիպել դոշակը ճանկռել (էջ 19)։

Էդ դատախազ քածը հուսախաբ եղավ, բայց չհուսահատվեց և հիմա ուզում է մեզ քարշ տալ Հաագայի հարմարավետ խցերը, որ սրտի ուզածի չափ քշի։ Կերել ես, քո ծնողը․․․(էջ 19):

- Միևնույն է, ամերիկացիք գանդոն են։ Եվրոպացիք էլ, - դառնացած ասաց Մարկոն։

- Ռուսները նույնպես,- որպես հետգրություն ավելացրի ես (էջ 21):

- Էկեք էս բաժակով էլ խմենք բոլոր բոզերի կենացը (էջ 45)։

Վայ կոխեմ քո Եվրոպան,- Եվրոպայի անունը լսելով՝ վրա պրծավ Մարկոն, - ինչու՞ չես մաքրվում էդ գ-անոցից (էջ 129)։

Գորիլլային արդարացրել են էդ պիդըռները, ես դրանց մերը․․․(էջ 129)

Այո, չէի՞ք հաճի արդյոք մինետ անել․․․

-Can I help you? (էջ 132):

Պուպուլիկով տիկինը (էջ 144):

Երբ մոտեցա, երևաց նաև նրա կուրծքը՝ կատարյալ չափերի, պտուկը ցից էր ու առանձգական։ Արձանը կարծես ասում էր՝ վերցրու ինձ (էջ 147)։

Իսկ նրա ուսերը՝ էրոտիկ ու գրգռիչ ուսերը, կրծքերը՝ փարթամ ու պիրկ կրծքերը, մերկ են։

Լուվրում նայում էի այդ կնոջ կրծքերին ու սեռական գրգիռներ զգում (էջ 177)։

Ֆրեդը, իհարկե, ինձ տվեց պահանջված գումարը, բայց համենայնդեպս հետաքրքրվեց, թե ո՞վ է մարելու պարտքս.

-Սորոսը,- հանգիստ ասացի ես։ Ֆրեդն էլի չհասկացավ ինձ (էջ 183)։

Լողազգեստի կրծկալը, որ ավանդույթի համաձայն ծածկում էր նրա կրծքերի գագաթները միայն, ցանցավոր էր և ցուցանում էր իր տակ եղած ամեն ինչ։ Վարտիքի ժլատ կտորի տակից դուրս էին պրծել մի քանի գանգուրներ, որոնք ասես հարցնում էին՝ կռահիր, թե ի՞նչ կա այստեղ։ Պաուլան ցուցադրում էր թևերի տակ աճած կարճ մազերը, որ ահավոր գրգռիչ էին (էջ 230)։

Չնայած՝ ես գժվում եմ կույս տղաների համար։ Նախ՝ երբ դառնում ես նրանց առաջինը, դա երաշխիք է, որ ամբողջ կյանքում քեզ չեն մոռանա։ ԵՎ հետո, նրանք դողում են վախկոտ նապաստակի նման և որպես կանոն՝ պրծնում առաջին իսկ ներթափանցումից (էջ 233)։

Ահա, ավանդական կիմոնոյով ու հուշիկ քայլերով հարթակ է մտնում մի ճապոնուհի․ առաջին բանը, որ մտածում ես, հետևյալն է ՝ ինչ գործ ունի այս բարեպաշտ տիկինը նման կասկածելի միջավայրում. բայց ահա դառնում է սեռական կրքով վարակված մի մոլագար, իր վրայից նետում զգեստները, դառնում ստրիպտիզի աստղ՝ պարի մեջ օրհներգում իր մարմինն ու տիրանում, տիրանում իրեն հանդիպած բոլոր տղամարդկանց ու հոշոտում նրանց սիրային գազանի նման (էջ 245-246)։

Երանի ինձ հրավիրեն որևէ այնպիսի ինստալյացիայի, և ես կցուցադրեմ Սեսիլի երկնագույն ազդրերը, ինչու չէ, նաև Պաուլայի դոնդողանման հետույքը և Իզաբելի կրծքերը։ Բայց այս երկուսն արդեն սև, բացարձակապես սև ֆոնի վրա (էջ 252)։

Եվ հետո՝ փակ է նաև դեմքը, ուստի այս հեշտասեր աղջկա հայացքը նույնպես ոչինչ չի դավաճանի։ Այնպես որ, չադրան կարելի է համարել նաև չարտոնված սեքսի համազգեստ։ Համենայնդեպս, ուրիշ ոչ մի զգեստ այդպես հարմար չէ այդպիսի գործունեության համար, թերևս սա էր նկատի ունեցել ներկայացման հեղինակը (էջ 253)։

Սիրտը ուզում է, որ դաշտավայրն իրենը լինի, որ Պամիրի լեռները փշրվեն իր հայացքի ներքո, ուղեղն ասում է՝ մասի համար չի կարելի ամբողջը վտանգել, և առնվազն պետք է հայտարարել, բարձր հայտարարել, որ այդ դաշտերը մեզ պետք չեն, որ մենք պատրաստ ենք էդ հողերը վերադարձնել՝ հանուն խաղաղության։

Մենք ետ ենք դառնում Աղդամից, դաշտավայրը վերջանում է ուրեմն՝ Հայաստանն է սկսվում (էջ 290)։

-Կոխեմ ձեր Ամերիկան, կոխեմ ձեր Եվրոպան, ընդհանուր առմամբ և ըստ երկրների, կոխեմ ձեր Ռուսաստանը, կոխեմ ձեր ջհուդա-մասոնականությունն էլ, Սորոսն էլ վրեն․ ո՞վ է այն երջանիկը, որ մեզ կարող է ուղղորդել․․․(էջ 291):

Արա, ա՛յ լակոտներ, դուք լրիվ գ․․․ ե՞ք, 25 մանեթով պ․․․ են քու․․․, էն էլ հինգ հոգով,- աճուկներն իրար սեղմած՝ գոռգոռում էր նա (էջ 296)։

Ես տեսնում էի այդ պատերազմը․ այն ծվարել էր հարմարավետ սրճարանների, աղմկոտ ռեստորանների, գիշերային ակումբների, կառուցվող շենքերի, զզվելի առանձնատների, արարողակարգային ժպիտների, մեծ ծծերի, հաստ հետույքների, անամոթ խրախճանքի ետևում։ Ես տեսնում էի այդ պատերազմի զոհերին՝ բոզացած ու դրանից երջանիկ աղջիկների, բոզացած ու դրանից երջանիկ տղաների, բոզացած ու դրանից շոյված մայրերի, բոզացած և դրանից արծվացող հայրերի տեսքով։ Զգում էի, որ ինքս էլ սկսում եմ բոզանալ, և գուցե շուտով նույնքան հպարտ կզգամ ինքս ինձ, որովհետև հաղթածի բանակում կլինեմ, կդառնամ խորհրդանիշը՝ այդ պատերազմում բոզության վերջնական և անշրջելի հաղթանակի (էջ 338)։

Դե եկե՛ք, դե եկեք՝ բոզի վաստակներ… (էջ 340):

Կատոն դեռ ոչինչ։ Մի անգամ մի գեր, շատ գեր կնոջ հանդիպեցի՝ եթե չչափազանցնեմ, երևի մի 120 կիլո կլիներ։ Բայց ուզում ես հավատա, ուզում ես՝ ոչ, այդ պահին ինձ թվաց, թե պատրաստ եմ նրան սիրահետել մինչև վերջ։ Չէի կարողանում հայացքս նրանից կտրել։Նա ինձ ահավոր դուր էր գալիս, և ջանք էր պետք գործադրել՝ նրա գիրկը չնետվելու համար,- Զուրաբի ասածը երկրորդեցի ես (էջ 347)։

Մանրամասներն այստեղ․ https://www.yerkir.am/news/view/226293.html...