Սկզբում ասացին, որ մինչև արտահերթ խորհրդարանական ընտրություններ չլինեն, ներդրումներ չեն լինի ու ժողջանը լավ չի ապրի։ Արտահերթը եղավ, ներդրումները՝ ոչ։
Ժողջանի վրա ամբոխապետը մուննաթ եկավ, որ էդ սրիկաներն ուզում են չաշխատել, բայց ուտել՝ դեռ մի բան էլ ՀԴՄ կտրոնը չպահանջելով, ոչխար չպահելով, մոշ չհավաքելով։
Հետո ասացին, որ մինչև Սահմանադրական դատարանը չգրավենք, ներդրումներ չեն լինի։ ՍԴ–ն գրավեցին։ Ներդրումները չկան։
Հիմա ուրախությամբ հայտարարում են, որ վերջապես ներդրումներ են լինելու։ Այսինքն՝ ստացվում է, որ ներդրումներին խանգարում էին Արցախն ու այն մարդիկ, ովքեր դեմ էին հանձնելուն։ Ներդրումների համար, փաստորեն, պետք էին հազարավոր զոհեր, վիրավորներ, հաշմանդամներ, փախստականներ, Արցախի պետականության կորուստ, Հայաստանի փոքրացում ու նվաստացում։
Նիկոլական պատկերացրած ներդրումներն, իրոք, կարող են լինել, բայց փոքրիկ խոչընդոտի՝ Հայաստանի Հանրապետության վերացման դիմաց։ Թուրքերն ուզում են, որ հայերը մաքրեն իրենց զուգարանները, սպասարկեն իրենց սեռական կարիքներն ու բանվորություն անեն Թուրքիա–Ադրբեջան երկաթուղու վրա (սա Աջարիայի տարբերակն է, բայց ավելի վատ ձևով, քանզի հեռանկարում չի նախատեսվում հայկական պետության գոյություն, իսկ վրացականը գոնե ձևականորեն կարող է պահպանվել)։ Նիկոլենք կողմ են այս ամենին։ Ավելին՝ նիկոլենք դա ներկայացնում են որպես ներդրումային պայծառ հեռանկարի ու տնտեսական բումի ապահովման բանալի։
Ո՞ւմ է ոգեշնչում այսպիսի ներդրումային հեռանկարը։
Յո՞ երթաս, Հայաստա՛ն։
