Տիգրա՛ն Պասկևիչյան (Tigran Paskevichian), հիշու՞մ ես, քո ղեկավարած «Ար» թերթում 1992, թե՞ 93-ին մի հարցազրույց էի արել Մատենադարանում,որ ձեռագրերը չջեռուցվող շենքում կարող է փչանան, որ ծառերն ափսոս են, որ վառում են վառարաններում, զրուցակիցս էլ ասել էր՝ երեխեքի ոտքուձեռքն են ցրտահարվում, դու եկել, ինձ ասում ես՝ ձեռագիրը, ծառը... Դու հասկանու՞մ ես՝ երեխան մի ծառի չափ չկա՞... Հուզվել էիր, հավանել էիր: Բա հիմա ու՞ր են երեխա գնահատողները, զավակ գնահատողները: Եկել է ծա՛ռ գնահատողների իշխանությունը. ծառ էին փրկում, ծառ էին գրկում...Լենա Նազարյանը ամենատաղանդավոր ծառ գրկողներից էր: Բա սրանք ինչու՞ էդքան չգնահատեցին էրեխեքին, ինչու՞ տղերքին արհամարհեցին...Լավ, իսկ եթե տղերքից առավել ծառ էին սիրում, ինչու՞ էդքան ծառ ու անտառ թշնամուն տվեցին:
Լավ, իսկ եթե տղերքից առավել ծառ էին սիրում, ինչու՞ էդքան ծառ ու անտառ թշնամուն տվեցին:
