Քաղցրավենիք, ծաղիկներ, փուչիկներ, ծննդյան տորթ, արցունքներ, բայց ոչ երջանկության. հունիսի 25-ին Կոտայքի մարզի Արամուս գյուղում նշում էին արցախյան երկրորդ պատերազմում հերոսացած Գոռ Վարդանյանի 19-ամյակը:
Մի թիթեռի կյանք ապրած հերոսին շնորհավորելու էին եկել շատերը: Գոռի քույրը, եղբայրը, ընկերները նրա շիրմաքարի մոտ անընդհատ այս ու այն կողմ էին վազվզում. իրենց հերոսի ծննդյան համար ամեն բան պետք է կատարյալ լիներ:
Մինչ ընկերներն օրերով պատրաստած ու սրտի խորքում պահած հիշատակի ու շնորհավորանքի խոսքերն էին ասում Գոռի շիրիմի մոտ, մինչ Գոռի նկարներով շապիկներ հագած փոքրիկները ուշադրությամբ հետևում էին միջոցառմանը, մայրը գրկել էր շիրմաքարն ու արցունքների միջից գրեթե անձայն շնորհավորանքի խոսքեր էր շշնջում որդուն, հայրը լուռ կանգնած նայում էր ավագ որդու շիրիմին ու բառեր չէր գտնում ասելու, եղբայրը բռունցքներն ամուր սեղմած, արցունքներն զսպելով խոստանում էր երկուսի փոխարեն հոգ տանել քրոջ մասին, իսկ քույրը, ինչպես ամեն տարի, այս տարի ևս եղբոր տարեդարձի օրը պար էր նվիրում:
Գոռի ծննդյան օրը բացվեց նաև իր իսկ նախագծած խաչը, որը չէր հասցրել ավարտել. որդու սկսած գործն ավարտին էր հասցրել հայրը:
Միջոցառման ավարտին Գոռի քույրն ու եղբայրը նրա փոխարեն փչեցին ծննդյան տորթի մոմերն ու երազանք պահեցին, որ էլ նման տարեդարձներ չլինեն ոչ մի ընտանիքում: Երազանքներն ու շնորհավորանքները հավաքվածները ճերմակ աղավնիների հետ երկինք ուղարկեցին, որ հասնեն բարձրում մնացած մեր հերոս տղերքին:
Գոռ Վարդանյանի կյանքի ու հերոսության մասին ավելի մանրամասն կարող եք կարդալ այստեղ:
