Բարեբախտաբար երեխաների հետ տանը ինքնմեկուսանալն ու հեռահար* աշխատելու պայմաններում ավելի քիչ եմ ՖԲ-ում լինում ու ավելի պակաս եմ արձագանքելու ցանկություն ունենում։ Դա տեղի չի ունենում նաեւ այն դեպքում, երբ արտակարգ դրության պայմաններին իշխանություններն անկախ իրենց կամքից ու կարողությունից պարտավոր են որոշումներ ընդունել՝ հնարավորություն տալով ավելի լայն խավերի զգալ իմ ու ուրիշների կողմից բազմաթիվ անգամներ բարձրաձայնված մտահոգությունները։
Սակայն այս պատմության մեջ ինձ հատկապես անհանգստացնում ու ցավ են պատճառում բազմաթիվ տկար ու վիճելի որոշումներն արդարացնող այն մարդիկ ում դեռեւս (եւ հույս ունեմ նաեւ ապագայում) հարգում ու սիրում եմ։ Վստահ եմ նրանցից մի քանիսը կկարդան այս գրառումն ու իրենք իրենց մեջ կվերլուծեն թե ինչպե՞ս իրենք կարձագանքեին 2017 թվականին "բջջայինով մեզ հետեւելու", ՀԿ-ների մասին օրենքի փոփոխության ու ոստիկանությանը գաղտնալսելու իրավունք տալու մասին նախկին իշխանությունների նմանատիպ որոշումներին։
Մեր (ու առհասարակ արդի ժամանակաշրջանի) տունը քանդել ու քանդելու են երկակի ստանդարտները։ Ես հասկանում եմ, որ ինչ որ փոքրիկ դեպքերում կարելի է գնալ զիջումների, բայց կան դեպքեր, որոնց դեպքում պետք չի մի կողմ դնել սկզբունքները, կամ գոնե եթե գնում եք նման քայլի ապա Ազգային ժողովի ամբիոնից պետք չի ելույթներ ունենալ, քանի որ դրանով ոչ միայն ինքներդ ձեզ եք վարկաբեկում, այլեւ մեզ։
Ուղղակի խնդրում եմ մի արեք նման բաներ...
*-Գտնում եմ հեռահարն ավելի ճիշտ եզրույթ է, քանի որ ենթադրում ա ղեկավար-աշխատող, ուսուցիչ-աշակերտ հորիզոնական հարաբերություններ, ու ամենեւին պատահական չի որ հեռավարն ավելի նախընտրելի է ոմանց համար, չէ որ իրենք այդպես են մտածում, որ իրենք վերեւում են, մնացածը՝ ներքեւում։
