Երևանի երկաթուղային կայարանի մերձակայքում է բնակվում նախկին ալավերդցի Վլադիմիր Աղաբաբյանը՝ <<Մերոնք Երևանում>> խորագրով իմ հոդվածաշարի հերոսներից մեկը։Նա, ում մատնահետքերը կան Ալավերդու մետալուրգիական գործարանում,նա,ով բազմաթիվ անգամ ցատկել է Ալավերդու Քարի կամրջից,լողացել է Վանա լճում,լուսանկարվել Կտուց կղզում,լճի ջրերից լցված սրվակները հուշանվեր դարձրել շատերի,այդ թվում իմ ընտանիքի համար։ Ետպատերազմյան Ալավերդում շրջել է իր ինքնաշեն ավտոմեքենայով,հետո էլ իր իսկ ձեռքով պատրաստված աստղադիտակով տեսել է Սատուրնի օղակները,ճանաչել ու շփվել է հանրաճանաչ Պարիս Հերունու հետ։Նա ինքնաշեն աստղադիտակ է նվիրել շատերին,այդ թվում Ալավերդու Ս․ Սպանդարյանի անվան թիվ մեկ դպրոցի (սովորել է այդ դպրոցում) աշակերտներին։
Ապրիլի 22-ին նրա ծննդյան օրն է՝90 ամյակը։Նա դեռ շարունակում է կանգնել խառատային և հղկիչ հաստոցների մոտ։Նախկին շարժունակությունը չունի,բայց աշխատանքի ձգտման և նվիրումի պակաս էլ չի զգում։Շարունակում է աշխատել և իր փորձը փոխանցել երիտասարդներին։Ամեն անգամ ափսոսում է,որ աշխատատեղեր չկան,քիչ են արհեստին ձգտողները։Հոբելյանի առթիվ նրան հասցեագրվող շնորհավորանքները շատ են։Բարձրաձայնում եմ նրանց բոլորի սրտի թրթիռները ու մաղթում վարպետ Վոլոդյային հոգսաթեթև առօրյա,աստղազարդ երկինք գլխավերևում ու սիմոն ծերություն։
Հ․գ․ Իրավունք չունեմ մոռանալ,որ նույն օրը նաև ճարտարապետության դոկտոր-պրոֆեսոր,Ալավերդու և Շնողի պատվավոր քաղաքացի Գառնիկ Շախկյանի ծննդյան օրն է։
Համավարակ է,արտակարգ դրություն։Մնանք տանը մեր երևելիների գրքերի,խոհերի և շարունակվող դասերի հետ։
Վաղարշակ Ղորխմազյան
