Մեր տարածաշրջանի վրա ուղղակի ազդեցություն ունեցող մերձավորարևելյան զարգացումներում զգալի տեղաշարժեր են, որոնք չի կարելի համարել Բաքվի բարբարոսական վարչախմբի օգտին։ Այս մասին գրել է իրանագետ Վարդան Ոսկանյանը:
«Նախ՝ Իրանը և Սաուդյան Արաբիան և մի քանի այլ արաբական երկրներ անշեղորեն առաջ են շարժվում հարաբերությունների կարգավորման ուղղությամբ, ինչը չի կարող առնվազն ցանկալի լինել արհեստածին Ադրբեջանի և դրա դաշնակից Իսրայելի համար։ Բացի սրանից, Նեթանյահուի կառավարությունն ինքը լրջագույն մարտահրավերների առաջ է կանգնած մի կողմից Իսրայելում ներհասարակական պառակտման ու ցույցերի, մյուս կողմից՝ պաղեստինյան դիմադրության, իսկ այսօր էլ արդեն լիբանանյան «Հիզբալլահի» հրթիռային հարձակումների հետևանքով:
Բաքվի բռնապետի մեկ այլ դաշնակից՝ Էրդողանական վարչախումբը Թուրքիայում աղետալի երկրաշարժի ճգնաժամից դեռ դուրս չեկած, իր ունեցած գրեթե ողջ ռեսուրսներով նետվել է նախընտրական պայքարի հորձանուտ, որի վերջնարդյունքը դեռևս այդքան էլ պարզ չէ՝ հաշվի առնելով նաև ԱՄՆ-ի փաստացի աջակցությունն ընդդիմությանը, ուստի այս պահին չունի բավարար ցանկություն և ռեսուրսային լայն բազա անհրաժեշտ չափով ներգրավվելու հարավկովկասյան գործընթացներում»,-գրել է նա:
Իրանագետը գրում է, որ Բաքվի բարբարոսական վարչախմբի հաջորդ դաշնակից Պակիստանը լրջագույն խնդիրների առաջ է կանգնած իր ֆինանսական աջակից Սաուդյան Արաբիայի հետ հարաբերությւոններում, քանի որ Ալ-Ռիադը կարծես թե այլևս չի պատրաստվում հանդես գալ Իսլամաբադի մշտական ֆինանսական դոնորի կարգավիճակում. «Ասվածն ամենևին չի նշանակում, թե, պատկերավոր ասած, «շոկոլադային» պայմաններ են ստեղծվել Հայաստանի համար, սակայն մի բան փաստ է՝ այդ պայմանները չափազանց հեռու են «շոկոլադային» լինելուց նաև Բաքվի բռնապետական վարչախմբի պիղծ երազանքների առումով, և ընդհակառակը՝ դիցուք, իրանական ուղղությամբ պարունակում են աննախադեպ ռիսկեր»:
